یکی از اسماء حسنی و نام های نیک خدا، «بدیع» است. بدیع از بدع صفت مشبهه است. بدیع به معنای فاعلی؛ یعنی آفریننده نوآور که بی سابقه و نمونه پیشین خلق می کند؛ به معنای مفعولی؛ یعنی آفریده بی سابقه و پیشینه.

خدا در قرآن دو بار خود را به این نام نیک ستوده و گفته است: «بَدیعُ السَّمواتِ وَالأَرض».( بقره، آیه 117؛ سوره انعام، آیه 101)

از آموزه های وحیانی قرآن و روایات معتبر اسلامی دانسته می شود که خدا دنیا را بدون سابقه و نمونه پیشین آفریده است؛ اما آن را از «عدم» نیافریده که محال باشد؛ بلکه چنان که در روایات آمده است: «خَلق الأشیاءَ لَا مِن شَیء»(علل الشرایع، صدوق، ج 2، ص 607)

در این روایت تاکید شده که خدا چیزها را از « لَا مِن شَیء» یعنی نه از چیزی آفریده که به معنای ابتکاری و نوآوری یا همان بدیع است. پس از نظر آموزه های وحیانی اسلام، چیزها از «من لاشیء» یعنی عدم نیست تا محال باشد، بلکه از « لَا مِن شَیء».

این بدان معناست که همه هستی در «علم ذاتی الهی» موجود به وجود علمی است. از همین روست که مخاطب به خطاب «کن» شدند؛ زیرا عدم مورد خطاب قرار نمی گیرد، بلکه موجود به وجود علمی مورد خطاب قرار گرفته و «وجود عینی خارجی» به دو شکل وجودی عینی امری و خلقی یافته است؛ چنان که خدا می فرماید: بَدِیعُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَإِذَا قَضَى أَمْرًا فَإِنَّمَا یَقُولُ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ ؛ او بدیع و آفریننده ابتکاری آسمانها و زمین است؛ و چون امری را حکم قطعی دهد؛ پس به تحقیق فقط می گوید: باش! پس بی درنگ مى ‏شود. (بقره، آیه 117؛ و نیز : غافر، آیه 68؛ یس، آیه 82)